BEL
†Бог любіць цябе такім, які ты ёсць! †Хрыстос дабравольна пайшоў на крыж за твае правіны †Смерць пераможана! † Найбольш просты шлях да святасці - не асуджай! †Ісус шукае і чакае цябе! †Хрыстос уваскрос! †Д'ябал не можа зрабіць пекла прывабным, таму ён робіць прывабнай дарогу туды

Ці можна хрысціянам смяяцца і радавацца?

Многія вернікі прыходзяць у царкву, быццам на расстрэл сабраўшыся...

Ёсць у царкве парадкі, якія мне вельмі не падабаюцца. У прыватнасці, празмерная і нават пужалая сур'ёзнасць часткі вернікаў выклікае ўва мне пратэст. Быць сур'ёзным, «без жартаў» і няспынна плакаць аб сваіх грахах лічыцца для іх важным складнікам царкоўнай набожнасці, без якой накшталт як усё прапала.

Некаторыя і аргументы «жалезныя» вылучаюць: «Хрыстос ніколі не смяяўся. Евангелле пра гэта нічога не гаворыць, а значыць і нам трэба ўстрымлівацца ад выскаляння ». Так, з гэтым не паспрачаешся. Сапраўды ў Евангеллі няма месцаў, якія апісваюць тое, як смяецца Хрыстос. Але вось я чытаю пра наведванне Езусам вяселля ў мястэчку Кане Галілейскай і не магу ўявіць, каб гэта наведванне было без весялосці, песень і нават, можа быць, без танцаў. Як такое можа быць? Хіба можа Чалавек, які ператварыў ваду ў віно (пасля таго, як усе ладна ўжо выпілі), не ўхваляць вясёлага стану людзей? Віно ж для таго і трэба на вяселлі, каб весялей было.

Зразумела, я не выступаю і апалагетам вар'ята весялосці. Ведаю, што і «злы» смех бывае, і відавочна пра яго Хрыстос казаў: «Гора вам, хто смяецца сёння! бо плакаць i галасіць будзеце». Але гэта не тое значыць, што смяяцца і весяліцца наогул нельга. І смутак аб грахах можа стаць дэманічным, ўкінуць чалавека ў адчай. Заўсёды і ва ўсім трэба быць разумным, але нам нічога не забаронена, што закладзена ў нашу прыроду Богам, няхай гэта будзе плач або смех.

Здаецца, уся гэтая змрочнасць царкоўнага жыцця бярэ свой пачатак з манаскіх традыцый. Бо парадак службаў, малітваў і правілаў спісаны з старажытных манаскіх статутаў. А ў кляштарах па змаўчанні асаблівы лад жыцця. Людзі ішлі ў манастыры, каб асабліва каяцца ў сваіх грахах, засяродзіцца на т.зв. «разумным рабленні», адмовіцца ад усяго свецкага, і зразумела, што там было не ўсім да смеху. Але якое гэта мае дачыненне да звычайнага жыцця простых свецкіх? Тое, што дзесьці неабходна манаху, зусім не павінна быць неабходна парафіяніну. А таму важна пра гэта памятаць і не ператвараць сваё жыццё ў побыт пустэльніка.

Нават такая дэталь - звярніце ўвагу як, ідучы ў царкву, апраналіся простыя людзі да рэвалюцыі. Прыбіраліся ў самае прыгожае, вышытае, светлае, маляўнічае і начышчанае, бо малітва ў царкве была для іх радаснай і святочнай падзеяй. Гардэроб часткі сучасных вернікаў: чорная хустка, перавязаная па горле, чорная сукенка да пят і сумны погляд ўздоўж ліштвы. Не інакш, як на расстрэл сабраліся.

Я заўсёды і ўсім кажу: калі вы пачалі рэгулярна наведваць царкву, то ваша жыццё павінна стаць у разы больш светлым і радасным тога, што было да вашага навяртання. Калі ж з-за царквы тваё жыццё хмурнее, ты губляеш сяброў, псуюцца адносіны з хатнімі і знікае цікавасць да навакольнага, значыць нешта пайшло не так і гэта не ёсць добра.

Здаецца, у каментарах да нядаўняй маёй калонкі хтосьці распавядаў аб сваёй сяброўцы якая пайшла з сям'і (а заадно і з царквы) з прычыны татальнай забароны веруючымі бацькамі ўсяго «свецкага», у сэнсе тэлевізара, кампутара і іншага такога. Я і сам бываў у падобных сем'ях. Там не тое што тэлевізар, але і ад пашпартоў адмовіліся. Сядзяць, вобразна кажучы, на торбах і чакаюць канца свету. «Вось-вось павінен з'явіцца антыхрыст». Ну вось што можна сказаць людзям, для якіх наступ канца свету звязаны з прыходам антыхрыста? Для хрысціяніна нармальна чакаць другога прышэсця Хрыста і нават натхняцца гэтым, але ніяк не думаць пра антыхрыста і атручваць сваёцяперашняе жыццё страхам.

Вось мы часта асуджаем еўрапейцаў і амерыканцаў за тое, што яны ўвесь час «штучна» ўсміхаюцца адзін аднаму. Маўляў, ўсмешка ў іх нацягнутая, крывадушная і наогул падман ўсё гэта. Можа і падман сябры, а можа, і... подзвіг? Будучы прыгнечаным дрэнным настроем прымусіць сябе ўсміхнуцца незнаёмаму і можа быць непрыемнага чалавеку - для гэтага патрэбныя асаблівыя духоўныя сілы. Як бы там ні было, тое што мы у адрозненні ад іх не крывадушнічаем, а шчыра і па-сумленнаму адзін аднаму хамім - не на шмат лепш, як мне здаецца. А таму сябры, давайце шукаць такіх адносін, каб беражліва ставіцца адзін да аднаго.

І яшчэ. Аднойчы Хрыстос сказаў сваім паслядоўнікам: «Сапраўды кажу вам, калі не навернецеся і ня будзеце, як дзеці, ня ўвойдзеце ў Валадарства Нябеснае» (Мацв.18: 3) Калі нам наказана быць як дзеці, то без смеху і радасці ніяк нельга, гэта відавочна. Ды і пра што мы ўвогуле гаворым? Дастаткова паглядзець на жырафа і качканоса, каб зразумець стаўленне Бога да пачуцця гумару :)

Каментары   
+2 #1 Алекс 2013-08-01 16:05
Еще у Иисуса было отличное чувство юмора - посмотрите, как ловко Он отвечал фарисеям на все их уловки.
Цытаваць | Паведаміць мадэратару
Дадаць каментарый

Ахоўны код
Абнавіць