«Ноччу пайшлi ратаваць». Гісторыя аднаго крыжа
- Written by София СЕМИСОТОВА
- Published in Хрысціянскае меркаванне
- Add new comment
Калі спыняюся каля пакiнутых старых крыжоў, гэта дае сiлы...
Напэўна, у гэтыя днi мы ўсе заўважаем, як прыгожа прыбраныя прыдарожныя крыжы! Але я вельмi люблю спыняцца каля пакiнутых, маўклiвых, драўляных, старых крыжоў. I - доўга ў маўчаннi ўглядацца. I гэта дае сiлы!
Можа, таму, што памятаю адну вельмi прыгожую гiсторыю. Падчас атэiзму ў нашай вёсцы былi знiшчаныя ўсе прыдарожныя крыжы i святыня. I ужо у 80-я гады вернiкi набралiся адвагi i ўстанавiлi прыдарожны крыж. Але няцяжка было уладам яго заўважыць. I яго зрэзалi, зламалi i зацягнулi на калгасную пiлараму.
Але ноччу вернiкi пайшлi яго ратаваць. Неслi паза агародамi, i раптам насустрач старшыня калгасу фарамi на iх свецiць. Але i думкi не было уцякаць: пападалi разам з крыжам i не маглi паверыць, што засталiся незаўважанымi.
Тады ўжо крыж устанавiлi ў агародзе адной жанчыны - насупраць таго месца, дзе ён стаяў. Ужо няма нiкога ў жывых з тых, хто яго ратаваў, але напэўна права на Неба яны заслужылi!
Media
Related items
- Teresa & Maria: у фінал Еўрабачання выйшла Украіна з песняй з хрысціянскім кантэкстам
- Манах з Гудагая зрабіў арэлі для парафіі ў Мінску
- Напярэдадні Вялікадня праваслаўны архіепіскап наведаў каталіцкі цэнтр у Гомелі
- Фэст у лясной капліцы з незвычайнай гісторыяй святкавалі капуцыны і пілігрымы
- «Бог даў нам адсутнасць паветранай трывогі». Пра Дзень дзіцяці ў Жытоміры распавёў біскуп