Як убачыць сябе апошнім грэшнікам - парайце!

Нядаўна прачытаў кнігу Вільгельма Хюнермана «Жабрак з Гранады» пра святога Яна Божага. І вось адзін з момантаў, які мяне больш за ўсё ўразіў ў кнізе. Святы Ян без астатку аддаў сваё жыццё на служэнне хворым жабракам і ў выніку пабудаваў для іх велізарны шпіталь. Калі ж арцыбіскуп выклікаў да сябе святога Яна і сказаў, што ён павінен выгнаць са шпіталя нявартых людзей, той адказаў, што адзіны няварты чалавек у шпіталі - ён сам, святы Ян. Хоць вядома ў чалавечым разуменні там было шмат агідных асоб: злодзеяў, забойцаў, прастытутак. Тым не менш святы Ян Божы лічыць сябе ніжэйшым за іх, нявартым іх.

Так, менавіта такой пакоры нас вучыць Царква. Не раз чуў ад святароў і чытаў у Бібліі, што сапраўдны хрысціянін бачыць сябе апошнім грэшнікам, самым грэшным з усіх. Разумею, што так яно і павінна быць, што на самой справе я - апошні грэшнік, здольны на самыя цяжкія грахі. Але сэрцам ніяк не магу ўбачыць сябе такім.

Вядома, убачыць сябе ў праўдзе мне перашкаджае мая пыха. Ведаю, што Царква дае дастаткова сродкаў, каб змагацца з пыхай: акрамя малітвы і посту гэта справы міласэрнасці, служэнне іншым людзям. І ўсё роўна мне чагосьці не хапае.

Бачыць сябе грэшным пачынаю толькі пасля вялікіх падзенняў, якія Бог дапускае ў маім жыцці менавіта для таго, каб ўсвядоміў сябе слабым і грэшным чалавекам, даведаўся пра сябе праўду. Але надоўга гэтага не хапае - варта толькі падняцца з Божай дапамогай, як зноў асляпляе ганарыстасць.

Не, я не лічу сябе лепш за ўсіх, але і горш за ўсіх не лічу. Наколькі шчыра я магу глядзець на сябе, я не раблю відавочных вялікіх грахоў. Быць можа, у гэтым і праблема: знешне я прыстойны чалавек, асабліва не грашу, як жа магу лічыць сябе горш за ўсіх?

Таму прашу парадаў: як убачыць сябе апошнім грэшнікам?