Мастак стаў святаром і прывёў да свабоды Аўстрыю

Імя Ота Аўгустына Паўлічэка (айцец Петрус Паўлічэк) сёння ведае ўся каталіцкая Аўстрыя. Ён быў заснавальнікам Пакаяннага Крыжовага паходу Святога Ружанца, дзякуючы якому акупаваныя аўстрыйцы пасля Другой сусветнай вайны вымалілі жаданую свабоду для сваёй краіны. На той момант існавала велізарная небяспека таго, што большая частка краіны патрапіць у арбіту ўплыву Савецкага Саюза. Тое, што гэтага не адбылося, паўсюдна прызнана цудам.

Ота Аўгустын нарадзіўся ў Інсбруку, дзе і быў ахрышчаны. Калі яму было два гады, памерла яго маці. Ота і яго брата Язэпа выхоўваў строгі бацька, які быў афіцэрам «Імператарска-Каралеўскай Арміі Аўстра-Вугорскай імперыі». Сям'я вельмі часта пераязджала з месца на месца. Ота пасля заканчэння універсітэта ўладкаваўся працаваць на мэблевую фабрыку ў Празе. Менавіта з часоў заканчэння вучобы і пачатку працы на пражскім прадпрыемстве ён усё больш ішоў у разлад з каталіцкай царквой і каталіцкай верай. У хуткім часе Ота адкрыў атрыманую ў спадчыну ад маці здольнасць да малявання.

У 1927 годзе ён адправіўся ва Ўроцлаў, дзе пачаў навучанне ў Акадэміі выяўленчых мастацтваў. Праз тры гады ён пачаў падарожнічаць па ўсёй Еўропе як вандроўны мастак. Канчаткова пасяліўся на больш доўгі час у Парыжы, а ў 1930 годзе пераехаў у Лондан і Кембрыдж. У Кембрыджы 30-гадовы Ота пазнаёміўся з мастачкай Kathleen Nell Brockhaus. Яны заключылі грамадзянскі шлюб, але ён праіснаваў усяго толькі пяць тыдняў. З таго часу сужэнцы больш не размаўлялі, а афіцыйны развод адбыўся ў 1936 годзе.

У 1933 Ота прыехаў у Прагу, дзе вярнуўся ва ўлонне каталіцкай царквы. На яго навяртанне паўплывала мноства фактараў: гарачая малітва брата і яго жонкі, якія ніколі не гублялі веры, няўдалы шлюб, смерць бацькі і цяжкая хвароба, у перыяд якой Ота апынуўся на грані паміж жыццём і смерцю. У такія хвіліны малады мужчына ўсё часцей задумваўся над сэнсам жыцця, а ў яго жывапісу тэма прыроды была заменена рэлігійнай тэматыкай. Аднойчы ён пайшоў памаліцца у францысканскі касцёл у Празе, што з'яўлялася на той час яго частай практыкай. Ён стаяў на каленях перад абразом Сэрца Езуса і шаптаў: «Езус, я люблю Цябе, але я хачу любіць Цябе яшчэ больш». «Калі не можаш любіць Мяне мацней, ты павінен ісці да Маёй Маці», - пачуў у сэрцы Ота.

Ён вельмі хутка адшукаў постаць Марыі, упаў перад Ёй на калені і прасіў: «Марыя, Твой Сын даслаў мяне да Цябе. Ты навучыш мяне любіць Яго мацней». У той момант яму здалося, што ён бачыць усмешку на абліччы Мадонны. Тая хвіліна стала адной з самых важных у яго жыцці. 15 снежня 1935 г. Ота афіцыйна вярнуўся ва ўлонне царквы, больш за тое, ужо тады ён жадаў уступіць у кляштар; толькі не ведаў яшчэ ў які менавіта. З ім пасябраваў пражскі правінцыял дамініканаў, і параіў яму адправіцца да вядомай нямецкай містычкі каталічкі-стыгматке Тэрэзы Нойманн (Ньюмэн), якая жыла ў Баварыі. Ота прыбыў туды 1 чэрвеня 1937 г. «Ужо даўно настаў час быць табе святаром. Я буду маліцца, і аддаваць ахвяры за цябе», - сказала знакамітая Тэрэза.

Пасля наведвання Тэрэзы Ота накіраваўся ў бліжэйшы Францішканскі касцёл. Рашэнне, якое тычыцца яго далейшага лёсу, было прынята імгненна - ён будзе францішканам. Дарога ад рашэння да яго рэалізацыі не была ўсланая ружамі. Толькі трэцяя правінцыя ў Празе выказала згоду на яго прыняцце - для правінцый у Інсбруку і ў Вене ён быў занадта стары. Акрамя гэтага яго абцяжарваў мінулы шлюб - яму было неабходна фармальна ўрэгуляваць гэтае пытанне. Толькі папскае рашэнне адкрыла для яго брамку пражскага манастыра. Перад тым як пераступіць парог кляштара Ота, як належыць духоўнаму сыну святога Францішка, раздаў свой маёнтак бедным.

У манастыры ён атрымаў новае імя - Петрус. Пасля цяжкага перыяду навіцыяту ў чэшскім горадзе Каданам, а затым навучання на тэалагічным факультэце Пражскага універсітэта, у снежні 1941 г. брат Петрус атрымаў жаданае святарскае пасвячэнне. Жыццё ўсё больш ставіла палкі ў колы маладому святару. Ён быў грамадзянінам Аўстрыі, а чым больш працягвалася вайна, тым больш немцы мелі патрэбу ў новых салдатах. Аднак Петрус адмовіўся ад ваеннай службы. Але ваенны суд не прызнаў яго аргументаў і адправіў на дапаможную ваенную службу на заходні фронт, дзе ён выконваў функцыі санітара.

У 1944 годзе ён трапіў у амерыканскі палон і быў змешчаны ў лагер для ваеннапалонных у французскім партовым гарадку Шэрбур, дзе з ім здарылася нечаканая рэч. Калі амерыканскі афіцэр правяраў яго рэчы, высветлілася, што Петрус з'яўляецца каталіцкім святаром. У той момант амерыканскі афіцэр ўпаў перад ім на калені і папрасіў блаславення. Айцец Петрус стаў лагерным капеланам.

Жыццё у лагеры не была лёгкім: нягледзячы на тое, што былы вораг аказаў яму такую глыбокую павагу, яго спадарожнікі часта здзекаваліся над ім і высмейвалі яго гарачую веру. Менавіта тады да яго ў рукі трапіла кніга, у якой апісвалася з'яўленне Марыі ў Фаціме. Тады ён зразумеў сэнс гістарычных падзей, якія адбываюцца на яго вачах. Пасля вызвалення айцец Паўлічэк паехаў у францішканскі кляштар у Вене. Ён хацеў стаць місіянерам ў Аргентыне, але манастырскія ўлады вырашылі інакш. Ён павінен быў, як пастыр, дапамагчы ў выманні краіны з духоўнага маразму, у які пагрузіла яе вайна.

Петрус прыняў гэты выклік. Аднак ён лічыў, што абавязковай умовай, каб духоўна і матэрыяльна падняць народ, было наступленне міру і вызваленне краіны ад акупацыі: бо Аўстрыя была падзелена на чатыры акупацыйныя зоны. У пачатку лета 1946 г. айцец Петрус адправіўся ў нацыянальную святыню Аўстрыі Марыяцэль. Укленчыўшы перад знакамітым абразом Марыі «Magna Mater Austria», ён пачуў наступныя словы: «Рабіце, што Я вам кажу, і будзе вам дадзены мір» (толькі потым ён дазнаўся, што тое самае сказала Марыя дзецям у Фаціме).

Айцец Петрус пачаў яшчэ больш глыбока вывучаць перададзены Марыяй зварот у Фаціме. Ён адкрыў, што адзіным выратаваннем для Аўстрыі і для ўсяго свету з'яўляецца цалкавітае адданне Богу, Марыі і Яе Сэрцу, а таксама пакаянне і Ружанец. У 1947 годзе ён заснаваў Пакаянны Крыжовы паход Святога Ружанца за мір на зямлі, і пачаў паломніцтва па краіне, праводзячы місіі, падчас якіх заклікаў аўстрыйцаў да пакаяння, малітвы і навяртання. Праз год, у 1948 годзе, айцец Петрус цалкам аддаўся Марыі. З таго часу яго місіянерскі заклік не застаўся без адказу. Ён павёў за сабой увесь народ. Падчас святой Імшы, якія ён вёў, касцёлы трашчалі па швах, да споведзі прыходзілі натоўпу пакайных, калі ён спавядаў. Мноства грэшнікаў навярталіся і зноў аднаўлялі веру.

У вандроўцы па Аўстрыі яму спадарожнічала фігура Фацімскай Божай Маці. Айцец Петрус таксама пасябраваў з прадстаўнікамі аўстрыйскага ўрада, якія ў хуткім часе падзялілі яго рэлігійны запал, прымаючы ўдзел у арганізаваных ім вялікіх працэсіях міру. Пакаянны Крыжовы паход Святога Ружанца дасягнуў вялізнага поспеху. У 1955 годзе Аўстрыя цудам вызвалілася ад савецкіх кайданоў. Тыя, што заставаліся акупаванымі зоны, былі ліквідаваныя і, у рэшце рэшт, аўстрыйцы маглі ў паўнаце радавацца свабодзе. Айцец Петрус яшчэ доўгі час выконваў функцыі аніматара крыжовага паходу, распаўсюджваючы яго дзейнасць на іншыя краіны Еўропы.

Аддадзены Богу і Марыі манах памёр прыблізна на 41 гадавіне свайго пасвячэння - 14 снежня 1982 года. У 2000 годзе кардынал Крыстаф Шонбарн адкрыў працэс беатыфікацыі айца Петруса.