Мой досвед: як я працую з дзецьмі-інвалідамі

Я не думала , што буду працаваць з дзецьмі. Калі б гадоў так 5 таму нехта сказаў мне, што я вазьмуся за "дзяцінства", ды яшчэ і за дзяцей "асаблівых", я б, напэўна, толькі пасмяялася, настолькі мне здавалася, што гэта не маё. Не ведаю, як я адважылася. І першы час, вядома, было цяжка прывыкаць. Мы глядзелі адзін на аднаго, вучыліся разам, нам вельмі шмат дапамагалі сёстры законныя, якія ведаюць нашых дзяцей даўно і добра іх разумеюць.

Мне здаецца, ключ да таго, каб палюбіць кагосьці - не толькі дзіцяці, і не толькі хворага дзіцяці, а ў прынцыпе да таго, каб пачаць праяўляць сімпатыю да чалавека - гэта жаданне яго зразумець. Калі прыйшло разуменне і пазнаванне, дзеці сталі нам не староннімі, а ўжо шмат у чым "нашымі" дзецьмі.

У Энштейна, па -мойму, была такая фраза: Кожны чалавек геніяльны. Але калі вы будзеце судзіць рыбу па яе здольнасці лазіць па дрэвах, яна ўсё жыццё пражыве з верай у сваё глупства. Нашы дзеці адрозніваюцца ад астатніх, але гэта не значыць, што іх няма за што палюбіць і няма за што да іх прывязацца.

Напрыклад, у нас ёсць Воўчык, у якога хворыя ножкі, і яны не могуць яму служыць апорай. Але калі хто падумае, што гэта бездапаможны малы, то ён вельмі памыліцца. У Вовіка такія моцныя рукі і такая несуцішная энергія, што ён на адных руках можа забрацца літаральна куды заўгодна і выбрацца адкуль заўгодна таксама. А яшчэ ён вельмі цярплівы, і нават калі яму даводзіцца рабіць нешта вельмі непрыемнае і хваравітае, ён злуецца, сапе, але не рыдае і не ные. Сапраўдны мужычок :)

А ёсць Андруша, маленькае далікатнае дзіцятка, ён не гаворыць, але заўсёды усмешкай адказвае на ўсмешку, спрабуе нешта агакать, нібы спявае, вучыцца поўзаць. Мабыць, гэта ўсё, што ён умее, але і гэтага дастаткова, каб яго ўсе любілі. Іншы Андруша - шустры, шкаднаваты, з ім цяжка, ён сапраўдны неслух, часам проста некіравальны, але ён вельмі кемлівы, добра запамінае, дзе што ляжыць, што і калі трэба прынесці, і калі ён імкнецца дапамагчы, бывае проста цудоўным дзіцем.

Для мяне самае цяжкае - сканцэнтравацца. Таму што пакуль ты нешта робіш з адным, другі спрабуе залезці да цябе ў кішэню, трэці цягне цябе за рукаў, таму што чацвёрты ўжо залез на акно :) Мульцік "Асцярожна, малпачкі" глядзелі? Вось перыядычна ўсе мы становімся падобныя на маму-малпу :)

А сілы і цярпенне мы бярэм адзін ад аднаго, па-мойму. У нас ужо склаўся досыць шчыльны калектыў, хто не мог ці не хацеў палюбіць дзяцей, працаваць з поўнай аддачай - сышлі, і дзякуй Богу.

І самі дзеці, вядома, маленькія генератары энергіі. Вось ёсць у нас хлопчык Міша, яго ўсе ведаюць, на ўсіх доміках. Такога няўрымслівага дзіцяці пашукаць трэба, ён і ў шкоду ўлезе - вокам міргнуць не паспееш. Але ён такі безжурботны хлопец, яму ўсё так цікава, ён гатовы ўбіраць у сябе, як губка, усе новыя ўражанні, веды, уменні, яму трэба быць усюды і заўсёды - цалкам немагчыма заставацца да яго абыякавай.

Новы малы, Косцік, настолькі далікатнае істота, і абдыме, і прытуліцца, і так ён гатовы давяраць, і так ён хоча, каб яго любілі, што проста нельга не палюбіць.

Дзеці сталеюць, змяняюцца, вучацца новаму. Гэта заслуга ўсіх, хто з імі працуе, і гэта тое, што нас аб'ядноўвае. Калі бачыш, якім дзіця стала, і памятаеш, якім - было, гэта вельмі надае сэнс таго, што ты робіш. Вось здаецца, так цяжка, хоць ты ўпадзі і паплач ўжо. А ўзгадаеш, як было спачатку, з якіх ямак ўдалося выбрацца, нехта з дзяцей, здавалася, ужо і сам быў гатовы ня жыць - а выцягнулі. І значыць, можна, значыць, спадзяемся на лепшае і працуем далей.