Чаму Бог дапускае хваробы і пакуты дзяцей?

- Калі я прыехаў туды першы раз, я ўбачыў мноства дзяцей, большасць з якіх былі няздольныя мець зносіны і рухацца. Яны здзяйснялі бессэнсоўныя рухi, выдавалі незразумелыя гукі і, здавалася, зусім мяне не разумеюць. У мяне ўзнікла пытанне: чаму Бог дапускае нараджэнне дзяцей - інвалідаў з разумовымі і фізічнымі адхіленнямі? Першае, што прыйшло мне на розум, былі словы з Евангелля: "І праходзячы, угледзеў чалавека, сляпога ад роду. Вучні Ягоныя спыталіся ў Яго: Равві! хто зграшыў, ён ці бацькі ягоныя, што ўрадзіўся сляпы? Езус адказваў: не зграшыў ні ён, ні бацькі ягоныя, але гэта на тое, каб на ім выявіліся дзеі Божыя." (Ян.9 :1-3).

Але неўзабаве паўстала наступнае пытанне: як жа выяўляюцца на гэтых дзецях дзеі Божыя, калі большасць з іх так і застаюцца да канца жыцця інвалідамі?

Змірыцца з думкай, што Бог нас пакінуў, я не мог. Я пачаў разважаць: калі гэтыя дзеці ёсць частка Божай задумы, то якая Богу ад іх карысць?

Усе хваробы, у тым ліку і псіхічныя, з'явіліся не адразу, а з цягам часу. Чым далей чалавецтва адыходзіла ад Бога, тым больш хвароб з'яўлялася (спачатку аўтызм, затым сіндром Дауна). Большасць псіхічных паталогій выглядаюць так, як быццам частка душы чалавека (а менавіта розум) спіць. Варта памятаць, што ўсе психапаталагiчныя хваробы не з'яўляюцца парушэннем душы, але маюць выключна фізічную прыроду. Гэта можна параўнаць з ап'яненнем алкаголем або ўздзеяннем псіхатропнага рэчыва: пакуль чалавек пад афектам - ён ненармальны, але як толькі праспіцца - да яго вяртаецца розум.

У нейкі момант мне стала зразумела, што ў нараджэнні дзяцей з паталогіямі вінаваты не Бог, а сам чалавек. У нейкай меры, гэтыя дзеці нясуць на сабе грахі бацькоў.

На самой справе, сляпым ад нараджэння з'яўляюся я. Я не бачу Хрыста ў людзях, якiя знаходзяцца вакол мяне. А гэтыя дзеці жывуць, каб змяніць мяне і маё сэрца. Яны як быццам паказваюць мне, што прыйшоў час павярнуцца да Бога тварам. А гэта і ёсць дзеі Божыя ...

На той першай сустрэчы з дзецьмі я была ўпэўнена, што Яўген сюды больш не вернецца. Проста не здолее маральна. Але ў Бога быў свой цудоўны план. На сённяшні дзень Яўген адзін з самых частых гасцей у дзіцячай вёсцы з валанцёраў. Ён аддае ім свой час і клопат. А ў адказ, па яго словах, атрымлівае неверагодны станоўчы зарад. Бывае, калі ён распавядае пра мінулую паездку да дзяцей, нешта ў яго голасе выдае, што сёння было нялёгка. Але ён ужо плануе наступную сустрэчу. Ён ведае, што дзеці ў ім маюць патрэбу. І адчувае, што яшчэ больш у іх мае патрэбу ён сам і яго сэрца.

Новае апытанне на тэму: А вы гатовыя даглядаць хворае дзіця?