Нашто хадзіць у царкву? Бог жа ў душы...

Напэўна, па папулярнасці гэта самае частае пытанне, якое задаюць людзі святарам. Хтосьці шчыра не разумее, да чаго гэтыя хаджэнні? Хіба не дастаткова таго, што ў Бога можна верыць проста ў душы? Са старой звычкі ставіць сябе на месца іншых, я і тут мадэлюю сітуацыю для сябе. Вось папрасі мяне хто-небудзь раз у тыдзень прыходзіць на чыгуначны вакзал (да прыкладу) і праводзіць там 1,5-3 гадзіны свайго часу, ці моцна мне гэта будзе падабацца? Думаю, што не. І тут мне зразумела нежаданне кагосьці, хто сапраўды з такой мэтай (адстаяць вызначаны час) наведваць «культавае збудаванне». Гэта павінна быць сапраўды вельмі сумна і нецікава. Але вось зменім сітуацыю, дадамо ўмову, што ў гэтага вакзала раз на тыдзень будуць збірацца твае лепшыя сябры ці аднадумцы ў нейкім цікавай справе, і мабыць, ты гэты дзень будзеш чакаць як аддуху пасля шэрай штодзённасці.

Нешта падобнае і ў выпадку з царквой. Звярніце ўвагу, нават само гэтае слова «Царква», з грэцкай мовы перакладаецца як сход (εκκλησία). Але ў храмах мы не проста сябры і знаёмыя, а духоўныя сваякі і нават звяртаемся адзін да аднаго адпаведна: «брат», «сястра», «айцец». Наша агульная справа – малітва да Нябеснага Айца. Аб гэтым вялікім сэнсе царкоўнага сходу ведалі і нашы продкі, якія казалі: «Царква не ў бярвёнах, а ў рэбрах», г.зн. мы збіраемся пад скляпенні прыгожага будынка не дзеля таго, што гэта - будынак, і ён - прыгожы, а дзеля таго, што ў ім сабраліся мае аднаверцы, мая супольнасць, і мы занятыя святой справай - малітвай. З гэтага вынікае, што прыходзячы ў храм, вельмі важна пранікнуцца духам любові і светлага стаўлення адзін да аднаго. Важна асэнсавана ўдзельнічаць у агульнай малітве і тады штотыднёвае наведванне Царквы не будзе ў цяжар, а стане радаснай падзеяй.

Неабходнасць і натуральнасць агульнай (сямейнай) малітвы прасочваецца на ўсім працягу Святога Пісання, і калі хтосьці лічыць сябе веруючым чалавекам, для яго будзе як бы праверкай веры патрэба ў гэтых малітоўных зносінах. Я ведаю, што ўваходжанне ў гэты рытм жыцця даецца нялёгка. Спачатку і для мяне гэта было амаль подзвігам, але калі стаў зразумелы сэнс богаслужэбных малітваў, калі адчуў падтрымку аднаверцаў, калі перажыў радасць царкоўных сакрамэнтаў, асабліва Камуніі, тады ўсё стала на свае месцы.

Дзіўна, але ў храме па-іншаму пачынаюць паводзіць сябе нават атэісты, што выпадкова туды зайшлі. Вось толькі-толькі ён мне даводзіў, што царква - гэта ўсяго толькі звычайны будынак, але апынуўшыся ў гэтым «звычайным будынку» кажа мала і шэптам, гучна не смяецца, тым больш не брыдкасловіць, пераступае ціха, з асаблівай цікавасцю глядзіць на абразы. Мне заўсёды прыемна назіраць за паводзінамі такіх людзей ў святым месцы, хоць ім пра гэта і не кажу :)

У мяне часам пытаюць (і сам сабе гэтае пытанне нярэдка задаю), якім бы я быў, калі б жыў па-за царквою? Пытанне вельмі складанае. Памятаю, у дзяцінстве моцна шакаваў навакольных сваёй марай, што калі вырасту, стану... фашыстам. Уяўляеце такую дзіцячую мару і рэакцыю маіх родных? А сакрэт дзіцячага сэрца быў просты. Фашысты (немцы) ў савецкім кінематографе заўсёды ў атаку ішлі ланцугом і ў поўны рост, а нашы салдаты амаль заўсёды былі ў бяспечных акопах і бязлітасна палівалі суперніка градам куль. Мне гэта здавалася несправядлівым, і немцаў было вельмі шкада. З салідарнасці іх болю хацелася быць сярод іх :)

Увогуле, я не ведаю, кім бы быў і як бы ўсё склалася, жыві я не святаром, але спадзяюся, што ў Царкве быў бы абавязкова. Дарэчы, калі вы хочаце, каб вашыя дзеці калісьці не трапілі ў жудасныя секты, прывучайце іх да традыцыйных рэлігій. Памятаеце, колькі ў 90-х гадах было жудасных сект і якая маса народа да іх паваліла? А гэта ж былі ўчорашнія атэісты, сярод іх і выкладчыкі і навукоўцы, людзі розных прафесій і тым не менш усе яны траплялі ў дэструктыўныя арганізацыі. Ці шмат вы ведаеце членаў сект, хто з дзяцінства выхоўваўся ў нармальным рэлігійным асяродку і потым прамяняў царкву на секту? Я такіх не ведаю і малаверагодна, каб такое было. Здаровае рэлігійнае выхаванне - гэта як прышчэпка ад хворых рэлігійных вірусаў у будучыні.

І не, я не хачу сказаць, што калі нехта ў царкву не ходзіць, то ён малаверуючы або дрэнны чалавек, зусім не. Я толькі сцвярджаю, што для верніка зусім натуральна імкнуцца да сумеснай малітвы. Гэтая адмысловая прыкмета духоўнай арганізацыі чалавека, якая падкрэсліваецца Бібліяй. Дзеянні храмавага набажэнства адчувальна дабратворна адбіваюцца на мне, мяркую, гэта будуць адчуваць і іншыя людзі.

Растлумачу у чым справа. Хоць я і святар і як бы па змоўчанні абавязаны заўсёды заставацца на вышыні духу, напрыклад, быць спакойным, ураўнаважаным, не выходзіць з сябе і іншае, але на практыцы не заўсёды так атрымліваецца. То з-за спраў па будоўлі храма, то з прычыны знешняй непрыстойнасці і азлобленасці свету і сам часта правальваюся ў гэтыя злыя запал і мітусню. Усё гэта нездаровае напружанне балюча колецца ў душы. Але вось прыходзіць нядзельны дзень, пачынаецца набажэнства і... усё. Часам вельмі выразна ўнутры адчуваецца як цябе «адпускае», як нешта цёплае і добрае напаўняе цябе знутры і вельмі моцна хочацца, каб гэтыя ж пачуцці адчувалі іншыя, стомленыя мітуснёй людзі.

Вось і цяпер, заканчваючы тэкст, прапаную ўсім, і каму вельмі цяжка і каму вельмі лёгка, не забываць што вы дзеці Нябеснага Айца. Давайце хаця б у нядзельны дзень адкінем мітусню і як родныя збярэмся ў Ягоным доме - Царкве, для добрых зносін і дапамогі адзін аднаму.